Bakit sa tuwing akala mo ayos na ang lahat para sa’yo
ay biglang may maiiba...may magbabago.
Ang pagbabagong di mo inaasahan
hanggang sa ikaw naman ang masaktan at masugatan.
Yung oras na akala mo wala na pero meron pa pala.
Yung sakit ng kahapon na minsan mo ng tinakasan, tinakbuhan...tinaguan
Pero hindi, hindi nandito pa rin ito...
Nagaabang, naghuhumikahos makahanap lang ng dahilan upang muli kang madapa.
Tibay ng loo bang kailangan
Sakit ng dibdib at kirot ng puso ang puhunan tungo sa di mapaliwanag na sakit...
ng naghihimutok na damdamin.
Masakit, mahirap ngunit walang ibang paraan.
Minsan na akong nasaktan at muli pang masusugatan
Ng mga punyal ng di mapaliwanag na sistema ng lupang di ko malaman kung saan nagsimula.
Bakit may mga taong dapat lagi na lang silang bida sa isang eksena?
Kahit na alam nilang di sila kasama?
Mahirap humanap ng kasagutan sa gitna ng dilim at mga asong nanggagalaiting lapain ka.
Wala kang magagawa kundi ang manahimik
...at isiping minsan isang araw ay di ka tutulad sa bulok na pamamalakad
ng mga yumuyurak sa kaunting kasiyahan ng tao.
No comments:
Post a Comment