Confession 5: (Mind, Soul and Heart...breaker)

“The only true painful goodbyes are the one that are never said and never explained”

Di ko masasabing expert ako sa love life. Di ko rin masasabi na tama ang mga pinapayo ko sa mga taong nanghihingi ng payo tungkol sa pag-ibig. Para sa akin panapanahon lang ang mga problema na maaring mahanapan ng solusyon. Pero kung pagiging broken hearted at mga katagang pwedeng magtapos ng isang relasyon ang hanap mo... malamang ako ang pakay mo.

Nakaranas na ko ng maraming relasyong di ko malaman di ko malaman kung ako nga ba ang problema o sadyang di lang talaga kami para da isat isa. Wirdo mang pakinggan pero naniniwala akong di pa tamang panahon para sa akin ang umibig o magmahal. Nandyan yung bestfriend ko na minahal ko pero di naman pala ako mahal, yung dati kong classmate na minahal ko after how many years tapos malalaman ko magpapakasal na pala, yung kala ko mahal na ako ayun pala kaibigan lang talaga kami at yung isa naman puro libog lang. Oo, libog lang. Ang saklap ng love life ko. Meron ngang nakarelasyong matino pero di kalaunan dir in kami nagtagal puro nalang.... “It’s not you, it’s me...” ang drama. “I need time and space.” Kaya siguro naimbento ang intramuros dahil dun may malaking time (City Hall) at space (Golf Course) pero nakakatawa nalang isipin na kahit ilang beses na akong nasaktan kusa paring nagmamahal ang puso ko ng di ko na namamalayan. Bakit ba kasi kapag may naging mabait talaga sa akin sobrang laking puntos na nun para mahalin ko na kagad siya.

Isa akong guro sa isang dalubhasaan sa cavite. Almost 6 months na rin akong namamalagi dun at umupa ng isang maliit na apartment kasama ang mga katrabaho ko sa bahay. Nung una tuwing uuwi ako sa Manila para asikasuhin ang sarili kong buhay ay parang gusto ko nalang iwan ang trabaho ko at tuluyan ng magresign. Pero sa di inaasahang panahon nakilala ko siya sa isang bar sa Resorts World. Di ko alam pero parang ang linis nyang tignan sa paningin ko. Ngumiti siya sa di kalayuan at napalingon ako sa likod para hanapin ang nginingitian nya... wala namang ibang tao kundi ako lang. Ngumiti din ako ng pasimple at agad siyang umalis. “Sabi ko na nga ba eh... hindi ako yun” tinig na na nagmumula sa aking isipan. Ganito ako ditto sa Manila kada uwi ko tuwing sabado galing sa walang sawang trabaho sa cavite kasama ang mga kaibigan ko nung college. Tuluyan ng lumiwanag at nagbabadya na ang araw ng ako’y umalis sa bar. Nakita kong muli ang ngumiti sa akin kanina ngunit may kasama na itong kaibigan. Lumayo ako at naglakad ng pauwi.

Lumipas ang ilang linggo ng hindi ko siya nakikita sa bar na yun. Baka nga dayo lang. Ganun talaga pag bago lang minsan nagbabar hopping na sa malate at timog. Nang pauwi na ako ay may kumalabit sa akin na nagjojogging, punas muna nang konti sa mata dahil sa antok ng makita ko ang isang babaeng nagtatanong ng oras... mukha syang familiar pero di ko maalala kung sino siya. Ang mas wierd pa dito ay bukod sa oras tinanong nya rin kung anong trabaho ko at kung saan. Naiilang man ay sinagot ko lahat ng tanong nya. Pero ang di ko makakalimutan ay ang amoy ng pabango nyang minsan ko ng naamoy sa mga estudyante ko. Agad syang umalis kasama ang aso nya sa pagjojogging. Dahil sa antok umuwi nalang ako at nagpahinga.

Balik trabaho na ulit. Makukulit na estudyante nanaman ang didigmain ko sa buong linggo. Pero nagiba ang mood ko ng maamoy kong muli ang pabangong yun. Agad akong nagtanong kung kanino yun at agad na may nagsabi kung sino. “Anong pabango yan?” tanong ko. “Victoria Secret sir...Vanilla Lace” sabi ng isang estudyante. Agad kong tinignan ang bote at sinubukan sa aking braso... “Shit! Amoy alak... yan ba talaga yun?” sabi ko. “Uo, sir mamaya maamoy mo din ang tunay nyang amoy...maghintay ka lang.” Sabi ng estudyante. Di kalaunan naamoy ko nga ang hinahanap hanap ng ilong kong amoy. Ang bango nya. Kahit naligo na ako nung gabi andun pa din ang amoy nya. Agad akong nagpabili ng ganong klase ng pabango sa isang kakilala at sa tuwing gagamitin ko ang pabangong yun lagi ko syang naalala.
Ilang buwan din akong di nakauwi sa Manila ng dahil na rin sa dami ng trabaho pero di ko ikinalungkot yun dahil na rin sa pagiimagine ko sa kanya gamit ang halimuyak ng isang pabangong di ko alam kung bakit ko nga ba ginagamit samantalang ako ang taong di nagpapabango dati.

Di ko alam kung tadhana o hindi pero nagkasabay kami sa bus isang araw. Papunta daw sya sa kaibigan nya sa Cavite. Magkatabi kami at tuluyan ng nagkakilala. Dun daw tlaga siya nagja-jogging pag umuuwi siya sa tatay nya na nakatira malapit lang dun pero aalis na din. Nagkakwentuhan nalaman kong nagaaral pala siya sa Lyceum ng Engineering at 3rd year na siya. Madami kaming napagkwentuhan lalo na ng malaman nyang madalas ako sa Intramuros. Nang marating na naming ang Dasma. Kinuha ko ang cell number nya at sinabing itetext ko nalang ang number ko. At bumaba na nga siya. Sa di kalayuan ay nakita ko ang babaing ngumiti sa akin sa bar nung nakaraang araw. SHIT! Siya pala yung kaibigan na nakita kong kasama nya nung gabing yun. Sabi ko na nga ba pamilyar sa akin ang mukang yun. Pero huli na ng marealize ko. Dumating ang araw na nagkakausap kami sa text at tumatawag ako sa kanya. Minsan siya ang bumabati sa akin dahil na rin sa sobrang busy ko sa trabaho. Nakilala ko na rin ang kaibigan nyang ngumiti sa akin sa bar. Magbestfriend pala sila. At lalo pa akong nahumaling sa kanya ng makausap ko siya ng personal. Sa cavite yun isang gabi. Nagkita kami sa isang lugar na di masyadong alam ng iba. Malapit sa tinitirhan ng kaibigan nya. Nalaman kong wala pala siayng karelasyon dahil narin kakatapos lang nito at takot pa dw syang magmahal muli. Naintindihan ko yun. At tulad ng dati alam ko na “SANA” ang lugar ko kung di lang siya mabait sa akin. Tuwing nagkikita kami sa cavite feeling ko hindi ko na kailangan pang umuwi ng manila. Ang buong linggo kko ay buo na kahit pa napahirap ng trabaho ko at kailangan pang asikasuhin ang problema ng bawat estudyante. Napansin yun ng mga estudyante ko. May nagsabi pa nga ng “Uy! Si sir kusang ngumingiti...inlove ka noh?” Napasimangot ako at sa di ko malamang dahilan ay natawa ako sa sarili ko. In love nga kaya ako? Isang tanong na pilit kong iniiwasan dahil narin sa mga nangyari sa buhay ko. Siguro oo...siguro hindi. Nagkataon lang siguro. Pero bakit ganon. Parang pareho kong gusto yung magkaibigan? Lalo akong naguluhan.

Sa kasamaang palad nalason ako. Oo...litiral na nalason. Katangahan ba namang kumain ng sirang pagkain eh... agad ko siyang tinext pagkatapos kong makarevive pero kailangan kong umuwi ng manila. Kasalukuyan namang nasa tagaytay sila ng kaibigan nya at may ginagawang importante. Ngiti nalang ang naiganti ko sa mga text nila sa akin. Pero lalo akong naguluhan ng tinext ako ng kaibigan nya. At parang mas alalang alala sa akin. Di ko alam pero alam kong mali ang ginagawa ko.

Nang mga panahong yun sa Facebook nalang kami muna nakakapagusap. Nalaman ko ang mga gusto nya at ayaw dahil narin sa profile nya. Pinuri nya naman ako sa mga artworks ko at pictures na ginagawa sa skul. Ang saya ng mga oras na yun...

Lagi na kaming magkausap sa text, lagi nya akong pinapangiti sa kabila ng malayong distansya ng aming posisyon sa isat isa... Pinapaalala ko ang schedules nya at ganun din sya sa akin. Masaya kami at pilit kong inilalayo sa isipan ko ang kaibigan nya. Lalo na ng malaman kong may boyfriend pala yun. Ayoko sanang magtanong pero sa tagal na naming ginagawa to... Ano ba kami?

“Just because somebody flirts with you it doesn’t mean that they like you.
Just because somebody wants to go out with you it doesn’t mean that they Love you.
Just because somebody Love you it doesn’t mean they won’t HURT you.
Because people change, they lie.
Boyfriends and Girlfriends cheats, friends ditch and
they are always going to be those people who would kill to see you FALL.
The bitter truth... sometimes LIFE SUCKS!” – Jimmylyn

Umalis sya nang di nagpapaalam. Nalaman kong nagbakasyon pala sila ng mga schoolmates nya sa Singapore. Kahit sa facebook di siya nag update. Gusto kong magalit pero BAKIT? Gusto kong magtanong pero ANO? Gusto ko siyang kausapin pero ANO ba KAMI? Di ko alam. All this time I’m just flirting with someone who doesn’t want a commitment with me. Naawa ako sa sarili ng mga oras na yun. Di ko alam kung self pity lang yun or what pero I feel that I’m not that important. Siguro mali akong sanayin ang sarili kong lagi siyang nasa tabi ko. At bakit nga ba ako dapat na masanay eh hindi naman KAMI?... After few weeks I was online and she chatted me. Wala ako sa mood nun dahil na rin sa gumagawa ako ng late periodical exam na deadline na. She wanted to talk about her trip in Singapore without even asking me what happen to me when she is out there enjoying her trip. Yah... I know I’m being selfish that time. Pero di ko masisisi ang sarili kong mainis that time. So I replied to her chat box with just a letter “K”. She didn’t reply back. Afterwards I’m on my ¾ of my exam when she replied.
“Ang tagal kong nawala, excited pa man din akong magkwento sayo and you just going to reply to me... K? Whats wrong with you?”
I was angry that time so I replied “Whats wrong with me? Oh there is nothing wrong with me... baka sayo meron”
“Ang saya saya ko pa man ding makita kang online tapos ganyan ka... nasa mood pa man din akong makausap ka.” Sabi nya.
“Puwes ako wala sa mood makipagchat ngayon. Marami pa akong gagawin” Stupidly answer that Fuckin argument na wala namang katuturan. Then din a siya nagreply.

After that... days became weeks...weeks became months. I feel guilty. Ang babaw para pag awayan yun. I posted to her wall ng message but she keeps on ignoring it. Siguro nga mali na sinimulan ko ang lahat sa maling panahon at oras. Mali na inuna ko ang init ng ulo ko kesa intindihin ang posisyon nya.

Finally, Nagkaroon ako ng pagkakataong matawagan siya. Sinagot nya ang cellphone without even saying hello. So I started. I said “I’m sorry kung inuna ko ang init ng ulo ko. Pasensya kana kung di ako nageffort na puntahan ka, sorry kasi di ko muna inalam kung bakit ka umalis at nung nagkukwento ka pasensya kung nareplyan kita ng mali. Sorry talaga.” At may sumagot sa kabilang linya ng di ko inaasahan. “Sino ba to?” lalaki ang boses. “At bakit mo tinatawagan ang girlfriend ko?” nanlamig ako at agad kong ibinaba ang cellphone ko. Di ako natakot pero nagulat ako. “Girlfriend? Siya may karelasyon nang iba? Bakit? Paanong nangyari yun eh... di ba...” naguguluhan ako nun di ko alam kung wrong number lang ba ako o ano pero di ako natutuwa sa birong yun. Agad kong tinawagan ang kaibigan nya at tinanong kung tama ba ang mga narinig ko. Di kaagad nakapagsalita ang kaibigan nya ngunit inamin nya din sa akin na nakipagbalikan pala ito sa ex nya. Nang mga oras na hindi kami naguusap. Nagsorry daw yung ex boyfriend nya at dahil na rin siguro sa mga nangyayari sa amin kaagad nya itong binalikan. Tumulo ang luha ko ng di ko namamalayan. Tuloy tuloy yun at walang patid na dumaloy ang init ng likido sa aking mukha na nagpapahiwatig ng kalungkutan. Sobrang liit ng tingin ko sa sarili ko na yun. Pinatay ko ang cellphone ko ng di man lang nagpapalam sa sa kaibigan nya. Nakatingin sa kawalan...tulala... nagiisip ng wala. Panibagong kabiguan nanamang mapapasama sa baul ng hinagpis at katangahan. Oo, ka TANGAhan. Pinilit kong ngumiti. “Anong bago... wala naman” bigakas ko sa sarili. Lagi namang ganto ang role ko sa buhay isang PANAKIP BUTAS lang. Pero ayos lang atleast nakakatulong ako sa mga taong nagpupumilit hanapin ang taong para sa kanila habang wala pa ito...” pero sa kabilang banda ng aking isipan... ako’y nanghihina at pilit ikinukubli ang luha at sakit na aking nararamdaman.

“Be brave... even if you’re not. Pretend to be... no one can tell the difference anyway.” – Kaye

Minsan may nagtanong na estudyante ko... “Sir, paano ba ma-inlove?” sabi ko sa kanya “Pag naging importante sayo ang taong yun pero di mo alam kung bakit, yun na yun” sabay may nagtanong pang isa... “Sir na-inlove ka na ba?” sabi ko nalang “Oo, maraming beses na... pero kung ilang beses akong nagmahal ganun din yung daming beses kong nasaktan.” Nagtawanan sila sa sinabi ko... di ko alam pero pawang ngiti lamang nila ang nakikita ko pero wala ng boses... napatingin ako sa bintana. Maliwanag, Malawak at mahangin. Napapaluha na ako nun... pero sinabi ko nalang sa sarili ko na “Di pa ito ang oras ko...mahaba pa ang daan ko, maaring malubak o espalto man yan...madulas o magaspang... maari akong madapa at muling bumangon pero isa lang ang sigurado ko...tatayo parin akong mahal ko ang sarili ko.”

“You will know who I am, when you forget my name” – Jim Paredes

At para sayo...sana Masaya ka na ngayon. No, really I mean it. Minsan din kitang minahal di dahil basta ko nalang naramdaman yun sayo kundi dahil pinaramdam mo sa akin na dapat kitang mahalin... pero kung di talaga tayo para sa isa’t isa ayos lang. Siguro nga di ikaw ang kabiyak ng puso kong minsan ko ng hinanap at muling hahanapin pa. Salamat sa’yo. Dont worry we are still friends. I love you and Goodbye.

“Paano ba namamatay ang isang tao?
Pag binaril, nilason o hindi na huminga?...
Namamatay ang tao pag wala na siya sa puso at isipan ng iba” – One Piece


December 28, 2011
11:23 pm

Paalam

Walang load na cellphone
Mabagal na koneksyon ng internet
Nakahiga lang maghapon
Di na mainda ang init

Walang kausap
Lagi nalang nakatulala
Di malaman ang dapat gawin
Papaano nya kaya ako kakausapin?

Lugmok sa sakit
Sakit na di mo maramdaman ang kirot
Bagkos ang pagtulo ng dugo
Ang siya mong ipanlulumo

Di ko alam kung dapat na nga ba akong magpaalam
Sa kahibangan o sa kabaliwan
Bakit ba kasi malaki kang kawalan
Sa buhay kong di mo man lang pinahalagahan

Masakit lang isipin na ako lang ang lumalaban
Sa gyerang ikaw lang naman ang pinagmulan
Ngayon ako tong humuhingi ng paumanhin
Bakit di mo man lang marinig ang hinaing?

Sa huling hininga ng baga kong ito
Ang puso ko’y pagod na din sa pagtibok
Utak ko ay din a makapagisip ng maayos
Siguro nga ditto na ito matatapos.

Pasensya kana sa oras at araw na sinayang ko
Sa buhay mong kailanman may ako’y di naging parte nito
Minahal kita ngunit ako’y baliwala lamang sayo
Di ko man mabayaran ang oras, humihingi pa din ng patawad sa iyo.

Gusto kitang iwanan na parang wala nalang
Pero mahirap pala talagang ikaw ay makalimutan
Sa malamig na kwarto ako ngayo’y nanghihinayang
Di ka man lang nakausap ng walang pagaalinlangan.

Paalam nalang siguro.
Kasabay ng pagpindot ko sa kahong de gatab na ito
Maaring kalimutan mo ko ng mabilis
Ngunit alam kong minsan sa isip mo ako’y iyong nais.

Pero bakit?...
Tanong na di ko lubusang maisip.

Confession 4 (Erotika: Parental Guidance)

Nagmamadali akong pumunta sa paliparan para sya’y maabutan, ang bawat mensahe ko sa aking telepono ay ilang beses kong ipinadala sa kanya...nagbabakasakaling mabasa nya pa ang mga salitang gustong ipaagos ng labi ko mula sa aking sintido.

Isa syang organizer ng concert ng mga kilalang banda dito sa maynila, ako isang boluntir ng isang kilalang organisyon patungkol sa kalusugan...naimbitahan kami ng kanilang grupo na maging bahagi ng isang malaking concert upang maging tagapangunang lunas.

Kasalukuyang mataas ang araw na noon ng ako ay nagbabasa at naghihintay ng mga mangyayari ng nasabing event. Kailangan kasi naming magreport sa naturang lugar ilang oras bago ito magsimula. Magisa lang ako sa aming estasyon dahil kailangan daw magbanyo ng isa kong kasama, tinatawag na daw siya ng diwata bunga ng kinain nyang mani nung umagang yun... Nang may maaninag akong papalapit sa aking direksyon. Mahinahon syang nagtanong kung maari bang humingi ng tulong, agad akong tumayo at ibinaba ang librong aking binabasa, napangiti sya sa akin ng mabasa ang pamagat ng aking libro “Kwentong EROTIKO ng mga Heterosekswal” nahiya ako ng makita nya yun kaya agad ko itong binaliktad at saka sya kinausap ng hindi makatingin sa mata. “Nasugatan kasi ako” sabi nya, saka ipinakita ang kanyang kamay na may hiwa gawa ng isang alambreng kanyang nahawakan ng siya ay magayos ng isang poster para sa naturang concert. Agad kong tinignan ang kanyang kamay at nakita ko ang hiwa sa kanyang kanang palad na dumudugo, hinawakan ko ang kanyang kamay at naramdaman ang lambot nito...doon ko napatunayan na mayaman ang taong kaharap ko bukod sa celpon na hawak nya, napansin ko din ang kutis nyang napakalambot, makinis, maputi...nakalimutan kong kailangan ko palang pigilan ang dugong dumadaloy sa kanyang palad, kaya agad nyang kinuha ang atensyon ko “Ah, excuse me...malalim ba ang suagt ko?” biglang bulaslas ng “Malalim...este hindi naman masyado...madugo lang.” Nadarama ko ang lambot ng kanyang palad at saka napatingin sa kanyang mukha...agad nagsalubong ang aming mga paningin...ngumiti sya, naglaway ako. Ang ganda ng kanyang mga ngipin at ng singkit nyang mga matang ngumingiti kasabay ng kanyang mga labi. Wala akong masabi ang mukhang katulad ng sa kanya ay sadyang kaakit akit. Nilinisan ko ang kanyang sugat napangiwi sya sa hapdi pero alam kong may tiwala sya sa akin dahil tuwing lilinisin ko ang hiwa nya ay ngumingiti sya sa akin at parang sarap na sarap sya sa mga pisil ng aking kamay sa kanyang palad. Nilagyan ko na ng gamot ang kanyang palad upang madali itong magsara ngunit naisip kong patagalin muna ng kaunti ang mga pagkakataon na kami’y magkasama “Ah nilagyan ko na ng gamot pero patuyuin muna natin ng kaunti para mas madaling gumaling ang hiwa mo este ng sugat mo” Natawa sya sa sinabi ko, napangiti naman ako. Parang bumagal ang lahat sa paningin ko habang tumatawa siya, parang MTV ng isang kanta ang mga pangyayari. Napailing nalang ako sa ginagawa ko. Pinapili ko sya “Anong gusto mong ilagay kong pantaklob ng sugat mo? Band aid o gasa? May iba ka pa bang gagawin?” Napatigil siya sa pagngiti at agad tumingin sa akin... “Anong ibig mong sabihin na may gagawin pang iba?” Di ko alam kung tama ba ang pumasok sa isip ko ng itanong nya sa akin yun pero agad kong kinlaro ang tanong ko sa kanya... “Ang ibig kong sabihin, may gagawin ka pa bang mga poster? Kasi kung meron pa...Band aid nalang ang ilalagay ko” ngumiti ulit siya sabay sabi ng “Ah yun ba? Meron pa...madami dami pa nga eh” Gusto ko sanang magoffer ng tulong pero naalala ko kung ano ako sa naturang event. Tumayo sya at nagpasalamat sa akin...sabay sabi ng “Ganda ng libro mo ah...” Namula ako sa sobrang hiya pero ngiti nalang din ang naiganti ko sa sinabi nya.

Tumayo muna ako upang magikot ikot ng bumalik na ang kasama ko, sabi ko ako muna ang magiikot total tapos naman na syang gumala sa banyo. Mukhang masaya ang magiging concert dahil mga sikat na banda ang dadating at madami dami ang taong dumadating. Nakakita din ako ng mga sikat at kilalang tao. Sa paglalakad ko, nakakita ako ng grupo ng mga estudyante galing sa isang kilalang pribadong paaralan...halata mo kaagad sa kanilang estado na mayaman itong mga taong to dahil narin sa kanilang mga damit at sa kanilang mga kutis. Agad kong nakita ang pamilyar na mukha sa kanilang lahat...sabay sabi ng “Sabi ko na nga ba eh” isa sya sa mga andun...yung taong pinagaling ko ang sugat. Napalingon siya direksyon ko ang mga singkit nyang mga mata, na agad nagpakabog sa dibdib ko dahil narin nakatingin ako sa direksyon nya. Umiwas ako ng tingin at agad naglakad palayo pero... alam kong nakita ko syang ngumiti sa akin bago ako umalis. “Grabe ang ganda nya!” hay...hanggang sa paglingon nalang ba ako? Pero alam ko naman na wala tong patutunguhan. Kaya pinagpatuloy ko nalang ulit ang aking ginagawa sa estasyon ko. Tinamad na akong magbasa ng kalibugan sa libro ko. Pero alam kong gusto ko ng sumuka sa ibang paraan...dahil ba to sa kanya? Grabe...ganun na ba ako kadesperado? Pero di ko na talaga kaya to...agad akong pumasok sa banyo at ginawa ang dapat gawin habang nagiisip ng mga ngiti at matang singkit na nakatitig sa akin. Butil butil na pawis ang lumabas sa akin ng oras na yun, akala mo’y nasa loob ako ng sauna “Puta! Wala akong pampunas...” bulaslas pagkatapos ng unang putok papunta sa aking dibdib. “Wala na ngang pampadulas, ngayon wala namang pamunas...Badtrip!” wala akong magawa kundi gamitin ang papel na ipinamimigay sa labas kanina para mangimbita ng mga tao. Ganito pala ang di makapagpigil. Natawa nalang ako.

Paglabas ko ng banyo, ilang minuto din ang ginugol ko sa loob agad akong sinalubong ng kasama ko dahil may tao daw na naghahanap sa akin. Agad kaming bumalik sa estasyon upang alamin kung sino sya...nasa estasyon pala namin ang isa pa naming kasama na naglilibot din ng oras na yun ngunit sa ibang post naka-assign. Nakita ko yung taong naghahanap sa akin ngunit nakatalikod sya. May kutob na ako kung sino sya ngunit di ako sigurado. Pagharap nya ay agad akong tumgil at napangiti ng malaman kong siya pala ulit ang naghahanap sa akin. “Ano pong problema?” tanong ko kagad ng muli kaming magkaharap. “Ah eh kasi, natanggal yung nilagay mo sa akin kanina...tapos nagkasugat ako ulit...” sabay ngiti nanaman sa akin. “Ah yun lang naman pala eh...bakit sa amin ayaw mo?” sabi ng kasama ko sa estasyon. Napangiti ako, natawa siya... “di naman sa ganun, kaya lang kasi sya yung nanggamot sa akin kanina kaya feeling ko mas alam nya yung pinagaling nyang sugat ko.” Kumunot ang noo ko sa kasama ko sabay kindat upang sabihin sa kanya na ako ng bahala at wag na syang makialam pa...natawa nalang ang kasama ko at sabay alis kunwari’y bibili ng kung ano man... “Ano nanaman bang ginawa mo? Bakit ang laki nanaman ng sugat mo (sayang naman ang lambot at makinis pa man din ng palad mo)” sabi ko at bulong ng utak ko. “Ah kasi kailangang matapos yung mga poster bago pa magsimula yung event eh” Muli ko nanamang hinawakan ang kamay nya ngayon napansin ko naman ang suot nyang damit na royal blue ang kulay...sapat na upang ipagsigawan ng kanyang balat ang maputi nyang kutis... ang hapit na hapit nitong hubog sa kanyang katawan, ang pwet nyang nagtatambukan at nagsisigawan sa kanyang ¾ na puting suot pambaba, ang kanyang pangmayaman na kuko na pilit na dinudumihan ng alikabok bunga ng kanyang ginagawang pagaayos, ang pawis sa kanyang dibdib na nagpapabakat sa kanyang maaamong dibdib. Pero sa mga oras na yun alam ko na kung anong dapat gawin kaya di na halatang tinitignan ko ang mga parteng yun. Biglang tanong nya sa akin...

“Matagal ka na bang myembro ng (Pangalan ng organisasyon)?” di ako kaagad nakasagot dahil sa daming tanong na pumasok sa isip kong malisyoso... (bakit naman sya interesado? Bakit may gusto din ba sya sa akin? Ito ba ang paraan nya para makapagusap kami? Bakit sya ngiti ng ngiti? May nakakatawa ba akin? Nalilibugan din kaya sya sa akin?) Lahat ng mga tanong ay mistulang ulan na pumasok sa aking isipan.
“Ah oo, mag aapat na taon na ako dito” sagot ko.
“Ah talaga? Ayos ka pala eh” sabi nya. (Ayos na ano? Katalik? Tangna ang libog ko naman!)
“Ah ganun ba...hehehehe, Masaya eh. Ikaw? Matagal ka na bang nagoorganize ng mga ganitong event?” tanong ko.
“Ah yah! Matagal tagal na din, madami dami na din kaming nagawang ganitong event kahit sa school pa lang dati” sagot nya.
“Nice” lang ang nasabi ko.

Natahimik ang buong paligid sa aming dalawa. Muli siyang tumayo at nagpasalamat bago umalis... ako kumuha ng tissue at lotion, sinenyasan ang mga kasama na bumalik na at dumiretso ulit ako sa banyo.
Nanghina ako sa pangalawa kong punta sa banyo, grabe para akong tumakbo ng napakalayo. Gusto kong umungol kanina sa banyo pero di ko magawa dahil na din sa taong tumatae sa kabilang cubicle at mga naghihilamos sa tapat ng lababo. Para tuloy akong manganganak na pinigilan ng doktor na umiri at nilagyan ng busal habang nilalabasan. Ngunit may ngiti sa aking mga labi.
Makailang ulit dumaan ang singkit sa tapat ng estasyon namin at kada daan nya’y napapalingon ako at parehas kaming napapangiti sa isa’t-isa, pang walong daan nya sa harap ko ng kunin ko ang atensyon nya. “May sugat ka ulit? Gusto mo ng band aid?” malisosyo kong tanong sa kanya, natawa siya sabay lapit at inabot ang band aid na inoffer ko. “Salamat ah” sabi nya sabay alis na may ngiti sa kanyang labi. “Tol, Lotion gusto mo?” pangaasar ng kasama ko ng makita nyang may ngiti ako sa aking labi na hindi maialis. “Gago mo! Hahaha! Tama na...nanghina ako eh” sabay tawanan naming dalawa.

Nagsimula na ang event at lahat ng tao ay nagsama sama sa harap ng entablado. Pansamantala akong nagpalit ng damit sa utos na din ng head ng organizer upang manmanan ang mga tao sa loob ng crowd baka daw sakaling may masugatan. Agad akong sumunod at nakihalubilo sa gitna ng kasiyahan ng balyahan at kantahan. Habang tumutugtog ang isa sa mga paborito kong banda, di ko maiwasan na makipagbalyahan at makigulo sa mga taong andun, pawisan na ako at init na init ng muli nanamang magsimula ang “Slam-an” ngunit ng mapagod ako at huminto agad akong tumalikod at aalis na sana ng may bumalya sa aking likuran, sapat na upang ako ay masubsob sa dibdib ng isang taong di ko napansin kung sino. Nabasa ko ng pawis ang kanyang dibdib gamit ang aking mukha, napatingala ako upang humingi ng paumanhin sa taong nasa harap ko ng makita ko ang pamilyar na mukha sa aking harapan “Tsk...tsk...kaya naman pala wala ka sa station nyo eh” ang singkit nyang mga mata na ngumingiti ang nagpaalala sa akin na tagapangunang lunas nga pala ako dun sa mga oras na yun. Tumayo ako ng diretso at tinitigan sya sa mata...walang ano’t ano pa ay hinalikan ko sya sa kanyang maliliit ngunit mapupulang mga labi, ang lambot ng kanyang mga labi at lapot ng kanyang laway ang nagpahiwalay sa amin sa aming kinakatayuan ng mga oras na yun. Hinawakan ko sya sa pisngi at siya naman sa aking beywang dahilan upang magdikit ang aming mga pambaba at ako’y tigasan. Alam kong nadama nya ang tumbok nito dahil narin sa kanyang humahangos na paghinga habang kami’y naghahalikan. Tumagal din ang aming “bungguan” ng mga ilang minuto sapat upang matapos ang isang kanta. Bago pa man kami maghiwalay ng katawan ay naramdaman ko na isinusulat nya sa aking braso ang kanyang numero gamit ang pentel pen na galing sa kanyang bulsa. Agad syang umalis pagkatapos nyang isulat yun sa akin, ako naman ay muling bumalik sa estasyon naming nakangiti at tulala. “Anong nangyayari sayo? Bakit may cellphone number ka dyan sa braso mo?” sabi ng isa pa naming kasamang babae, nang mapansin din ito ng mga kasama ko at agad silang naghiyawan at inakbayan ako sabay sabi ng “Lupit mo tol!!! Lotion ulit!”
Natapos na ang concert, nagpalit na ako muli ng damit at nag ayos na ng gamit pilit naghihintay na baka muli siyang dumaan, ngunit bigo ako. Umalis kami ng hindi ko man lang sya nasabihan ng paalam.

Kinabukasan pinadalhan ko ng mensahe ang numerong kanyang ibinigay.
“Hi, hope you still remember me, your personal first aid provider - ” ngunit matagal bago pa sya nagreply ng:
“Sorry, Im just busy in my paperworks right now, txt u later ok? But im so happy to hear from u. :) - ”
Napangiti ako sa tinext nya. Maya maya pa ay tumawag sya sa akin at magkita daw kami sa apartment nya sa Vito Cruz. Agad akong naligo at pinuntahan sya sa kanyang tinutuluyan na apartment.

Agad akong sinalubong ng kanyang ngiti at sinagot naman ito ng ngiting di ko masabing walang kalibugan. Inaya nya akong kumain sabay maginuman ng tequila. Nagkakwentuhan at sinabi nyang napakaswerte daw nya at nakilala nya ako kahit sa sandaling panahon lang. Ngunit nagkasundo kami na di na dapat pa naming alamin ang mga personal naming impormasyon dahil narin sa aalis na daw siya sa makalawa dahil nakakuha na daw sya ng trabaho sa Houston.Sapat na upang maintindihan ko kung ano ako para sa kanya. May lungkot akong naramdaman pero nanatili akong nakangiti dahil alam kong para ito sa kanya at alam kong isa lamang akong tuldok sa kwento ng buhay nya dito sa Pilipinas.
Alam kong napansin nya ang lungkot sa aking mga mata nang banggitin nya ang kanyang pagalis, ngunit alam na alam nya kung paano muli ito pawiin. Agad nyang hinawakan ang aking pisngi at hinalikan ako sa aking mga labi ng parang wala na talagang bukas. Muling nanaig ang tawag ng laman, nagpalitan ng hininga, nagsalo ng init, naghalo ang mga laway at nagkasakitan bunga ng kalmot at sabunot dala ng pananaig ng libog sa buong katawan. Maka ilang oras din ang tumagal upang tapusin ang gyera at habulan ng hininga. Magkayakap naming tinapos ang pangangailangan ng aming mga katawan, hinalikan ko sya sa noo indikasyon na kailangan na naming magpahinga. Tulog pa sya ng tumayo ako sa kama at muling nagbihis, nakakita ako ng papel sa tapat ng kanyang laptop, nagiwan ng sulat na nagsasabing “Salamat sa lahat, di man ako yung taong tatagal sa buhay mo alam nating pareho na parehas lang tayong tinawag ng ating mga katawan, sana maging maayos at maging matagumpay ka sa pupuntahan mo. Di ko mapapangako kung makakapagkita pa tayong muli sa pagbalik mo ngunit gusto kong malaman mo na di kita makakalimutan” at tuluyan na akong lumabas ng pinto. Umalis ako ng kanyang apartment mga alas-4 ng madaling araw sumakay ng jeep at umuwi ng bahay. Wala akong natanggap na kahit anong text galing sa kanya buong araw mula ng umuwi ako kaya pinagpatuloy ko ang buhay ko ng katulad dati. Pero di ko mapagkakaila na sya parin ang nananaig sa aking isipan.

Dumating ang araw ng kanyang pagalis alam ko kung anong oras sya aalis dahil nakita ko ang ticket nya kasama ng papel na sinulatan ko sa tapat ng laptop nya nung araw na huli kaming nagkita.

Sa kabila ng pagbabakasaling magkikita kami sa paliparan ng pinuntahan ko siya ay bigo ako. Nakita ko ang mga oras ng lipad ng eroplano sa monitor kung saan ito isinasaad alam kong nasa loob pa sya ngunit alam ko ding di na sya lalabas pa para sa akin. Napangiti nalang ako ng matanggap ko ang mensahe nya sa huling pagkakataon.

“Salamat sa lahat...di ko makakalimutan ang sarap nang init na ibinahagi mo sa akin. Paalam. :)”

Muli...tinigasan ako.

Confession III (Ang Sopista’t Elitista)

Isang mahanging umaga nanaman na muli kitang naisip... ang muta ko na nagpupumilit isarado pa ang aking mga mata, at ang tuyong laway na nagpupumilit managilid sa aking bibig. Tapos na ang aking suliranin sa eskwela...wala ng assignment at project. Tapos na rin ang walang katapusang examination. Pero isang tao lang ang lagi kong iniisip sa paggising sa umaga.

Magkaibigan na tayo mula pa ng bata, ang pinagkaiba nga lang ay dati sutil kang maituturing sa ating dalawa. Di ko alam ang nais mo sa buhay, ikaw yung tipong di malaman kung may pangarap nga sa buhay o wala. Samantalang ako ang nais ko lang ay ang maging magaling na chef. May mga oras na hindi tayo nagkakasundo. Mga oras na parang ayokong masilayan ang isang tulad mo sa isang araw. Dahil na rin siguro sa mga malisyoso mong biro at di ko matagalang pangaasar mo sa akin kahit alam kong nais mo lang maging masaya ang araw mo. Tuwing lilingon ako sa iyong upuan ang iyong ngiting nakakaloko ang aking masisilayan, sa di mapaliwanang na pakiramdam may kung anong inis at tuwa akong mararamdaman. Nang magtapos tayo ng elementarya kala ko hanggang doon na lamang tayo magkikita...tama nga ako. Nawala ka ng high school. Ang kasutilan mo ay nawala sa aking pandinig, ang mga nakakaloko mong pagngiti ay di ko na muling nasilayan pa. Nang dumating SIYA sa buhay ko, ang lahat ng kabaliktaran ng kung anong meron ka. Mabait siya sa akin, ginagalang nya kung ano man ang nais kong gawin dahil alam nyang may mas alam akong di hamak sa kanya. Ang kakaunting lakad mula sa kalye namin papunta sa inyong lagi ko dating pinupuntahan ay di ko na magawa pang daanan. Mapadaan man ako ay munting sulyap na lamang ang nakikita ko mula sa garahe at bakuran ng inyong tahanan, sarado...ngunit nagbabakasakaling may dumungaw mula sa bintanang iyon at maaring ikaw yun. Siya na nasa tabi ko ay di ikaw na madalas akong paiyakin dati. Siya na maaring malapit sa ibang tao ngunit ako pa din ang pinahahalagahan. Parehas kayong may ipagmamalaki pag dating sa inyong katayuan at sa inyong angking kaanyuan ngunit di ko maipagkakailang ang pagkawala mo ay isang malaking kawalan sa buhay ko.

Sa di inaasahang panahon nawala din siya sa buhay ko, ng di nagpapaalam at di man lang ibinigay ang mga paliwanag na nais kong marinig. Sa mga oras na akala ko ito na lang ang magiging takbo ng buhay ko’y nagkamali pala ako. Tumungtong ako sa pribadong kolehiyong may lakas ng loob kahit na sa pampublikong paaralan ako galing. Walang ikaw sa paligid ko at siyang handang damayan ako. Marami akong nakilala. Maraming nagpaligaya sa puso kong aba. Ngunit ang iyong presensya ang laging hinahanap. Nagawa kong lumayo at mapuntahan ang mga lugar na dati kala ko sa panaginip ko lamang mapupuntahan, Masaya ako dahil sa wakas nakita ko na din ang mga lugar na dati sa larawan ko lamang natatanaw. Ngunit nananatili padin akong nangangarap na ikaw ang aking kasama sa mga oras na nagtatampisaw ako sa tubig at humihiga sa dalampasigan habang nakatingin sa langit na puno ng mga bituin. Ngunit isa itong pangarap na mahirap ng abutin, lalo’t nalaman kong lumipat na kayo ng tirahan.

Pilit ko pa din dinaraanan ang kalyeng ating nilalakaran noon, na kahit may sundo ka’y nagpupumilit kang tumakas para lang sabayan ako sa paglalakad dahil wala akong pamasaheng pauwi. Hinawakan mo pa ang aking kamay sa paglalakad upang hilahin sa nakita mong bulaklak sa paborito mong bakanteng lote sa isang kalsada. At sa iyong pag uwi ay sermon na nanaman ang aabutin mo dahil sa sinamahan mo ako pag uwi. Naalala ko ang lahat ng iyon nang mga oras na nasa kolehiyo pa ako. Ang bawat bulaklak na makikita ko sa Dangwa, at ang alikabok nang kalyeng pinipilit kong iwasan. Ang baha sa Morayta na laging nagpapaalala sa akin ng minsan mo akong pinuntahan sa bahay namin upang ayaing maligo sa ulan. Basang basa ka noon at sinabi mong tumakas ka lang sa inyo, agad akong nag paalam sa aking magulang ngunit di nila ako pinayagan, ngunit dahil alam kong naghihintay ka sa kalye’t lamig na lamig na ay agad akong nagbuhos ng tubig sa aking katawan kahit na akoy may saplot pa, paraan upang ako’y payagan ng maligo sa ulan kasama ka. Ang saya natin noon. Ang pagpahid ko ng putik sa iyong makinis na balat na nagsasabing ikaw ay anak mayaman at ako’y maralita lamang. Ngunit sa kabila ng lahat ako pa din ang pinili mong kaibigan. Bakas pa sa iyong baro ang hugis ng iyong katawan, bata pa lamang tayo nun ngunit sa di mapaliwanag na kadahilanan ay hinangaan ko kagad ang iyong katawan. Napabahing ka ng bigla at ako’y nagalala na baka ako ang sisihin ng iyong mga magulang kapag ikaw ay nagkasakit, kaya agad kitang niyakap at binulungan na iuuwi na kita sa inyong bahay.
Lahat ng iyon hinahanap hanap ko kahit ako’y nasa kolehiyo na. Nakakilala ako muli ng mga taong papalit sana sayo...yung ang aking akala, ngunit mali nanaman pala. Nagagawa kong ngumiti ngunit hindi ito ang ngiti na maari kong maipakita sayo. Iba ka...iba sila.

Bago pa ako magtapos sa kolehiyo ay nagkita kami ng tatay mo, kinumusta nya ako at ikaw din ay inalam ko kung anong nangyari sayo, napag alaman kong nasa ibang bansa ka na pala. Swerte mo, pero natigilan ako sa aming paguusap ng mapansin kong nanagilid sa aking mga mata ang mga luhang pilit mamuo at nais nang bumagsak. Bago pa man tuluyang dumaloy ang aking mga luha ay agad akong humikab at nagkunwaring may munting tubig na namuo sa aking mga mata. Di ko alam ang ibig sabihin ng luhang iyon ngunit isa lang ang alam ko, at yun ay ang pagkakawalay ko sayo. Di ko alam kung nakikilala mo pa ako. Labing apat na taon tayong di nagkita mula noon, ito ako ngayon isang guro sa isang pamantasan, nangungulila ako pag nakakakita ako ng mga estudyanteng tulad natin noon. Ang istorya ng buhay nating minsang nabuo ngunit di man lang namalayang nagtapos na pala.

Nang may kumatok sa aming bahay. Nakangiting sumalubong sa aking harapan. Di ako makapaniwala sa aking nasilayan. Ikaw nga ba yan? Ngunit napakunot ang noo mo’t nagtaka... “Bakit ang payat mo?” ang una mong entrada. Di ko mapigilan ang lumuha sa pagkasabik, kala ko noo’y di mo na ako maalala pang dalawin man lang kahit sandali. Sa tagal tagal ng panahon na ika’y inaasam ngayon nandito ka at nagpaparamdam.
Wala akong sinayang na oras ng mga panahong yun, agad akong gumawa ng plano para sa iyong pagbabalik, Balikan ang mga oras na nawala ka sa buhay ko, ang iba kong kakilala’t kaibigan ay nagtatampo na ng di ako magparamdam sa kanila ng biglaan ngunit wala akong ibang alam kundi ang makasama ka sa maiklang panahon na ibinigay sa atin.

Dinala kita sa mga lugar na dati’y ako lang magisa at ginagawa ang mga bagay na nais kong gawin kasama ka, ngayon kasama na kita...para narin natupad ang mga pangarap ko. Ang mga oras na kausap kita sa telepono kahit na meron naman text ay di sapat. Kaya kahit dis-oras na nang gabi ay agad kitang pinupuntahan sa inyo.
May isang parte lang pala akong nakalimutan...

Di ko pala naitanong sayo... ngunit wala din akong lakas ng loob. Kaya di ko na magawa pang itanong sa’yo ang mga mga bagay bagay. Natatakot ako na baka isang araw muli ka nanamang mawala sa akin ngunit di dahil sa ikaw ay lalayo ngunit sa kadahilanang iba na ang pagtingin ko sayo.

Sakto pa ang “TORPEDO” ng Eraserheads nang nagkita tayo... Masaya kang sinalubong ako. Ako naman ay naguguluhan. Yun lang yung oras na di ako komportableng kasama kita. Naiilang ako sa di malamang kadahilanan. Nag mag-aya kang magvideoke. Habang kinkanta mo ang paborito mong kanta nakatingin lang ako sa kawalan...nagiisip, nagtatanong kung bakit ba ako ganito. Pinilit mo akong pakantahin kahit na napansin mong wala akon sa mood para kumanta. Tinanong mo ako kung anong kanta ang kakantahin ko, pero sabi ko lang wala akong maisip. Pinilit mo pa din ako...kaya naisip ko nalang ang kantang “Why can’t it be?” ni Rannie Raymundo. Nakangiti kang hinanap ang kantang yun at nagtanong kung anong klaseng kanta ba yun. Palibahasa’y galing ka sa ibang bansa kaya di mo alam yung kantang yun. Nagsimula na yung kanta nang biglang nagring ang celphone mo agad kang lumabas sa di kalayuan na tanaw padin sa bintanang de bubog. Kumanta akong ng seryosong dinadama ang bawat liriko nito, pagdating pa nga sa koro nito ay napalingon ako sayo at parang naririnig mo ang awit ko at napalingon ka din sa direksyon ko kahit na alam kong walang tinig na maririnig mula sa loob na kaagad kong ikinubli sa telebisyon sa harap ko. Nasa ikalawang stanza na ng kanta ng muli kang pumasok, binasa mo ang bawat lirikong kinakanta ko hanggang umabot sa koro, napangiti ka ng mabasa mo ang bawat liriko nito...sabay bulaslas ng “seryoso ah” natahimik ako na sakto namang interlude ng kanta. Sa huling bahagi ng kanta ay tinodo ko...pinilit kong ngumiti at dayain ang nararamdaman kong ito habang isinasabay sa saliw ng awit... “Why can’t it be? Why can’t it be the two of us? Why can’t we be lovers? Only friends, you came along at the wrong place, at the wrong time...or was it me?” napangiti ka...nalungkot ako.

Ngayon dumating nanaman ang oras para ikaw ay lumayo. Panahon na naman para asikasuhin mo ang sarili mong mmundo...maiiwan nanaman ako ditong magisa. Alam kong mahaba pa ang panahon na gugugulin natin upang muli tayong magkatagpo. Maaring makahanap ka ng isang tulad ko sa ibang lugar nunit ikaw sa mundo ko ay hindi... pasenya na wala akong lakas ng loob para aminin sayo ang lahat, nasa’yo ang halos lahat ng katangian at ako’y salat. Ipagpatawad mo kung wala akong lakas ng loob para dito. Pasensya di pa ako handa. Pasensya na TANGA pa ako sa mga ganitong bagay...
Sa iyong pag alis ako muli’y mananabik, sa mga oras na wala ka dito, ako ay gagawa ng paraan para sa pag balik mo meron ka namang magandang daratnan. Sana lang sa oras na yun...may lakas na ako ng loob. Sana sa mga oras na yun...mahal mo na rin ako.